■ شمع مرده علامه اکبر دهخدا بخش عمومی

ای مرغ سحر، چو این شب تار


بگذاشت ز سر سیاهکاری



وز نفحهٔ روح‌بخش اسحار


رفت از سر خفتگان خماری



بگشود گره ز زلف زر تار


محبوبهٔ نیلگون عماری



یزدان به کمال شد پدیدار


واهریمن زشتخو حصاری


یاد آر ز شمع مرده، یاد آر



ای مونس یوسف اندر این بند


تعبیر عیان چو شد تو را خواب



دل پر ز شعف، لب از شکر خند


محسود عدو، به کام اصحاب



رفتی بر یار خویش و پیوند


آزادتر از نسیم و مهتاب



زان کو همه شام با تو یک چند


در آرزوی وصال احباب


اختر به سحر شمرده، یاد آر



چون باغ شود دوباره خرم


ای بلبل مستمند مسکین



وز سنبل و سوری و سپرغم


آفاق، نگارخانهٔ چین



گل، سرخ و به رخ عرق ز شبنم


تو داده ز کف قرار و تمکین



زان نوگل پیشرس که در غم


ناداده به نار شوق تسکین


از سردی دی، فسرده یاد آر



ای همره تیه پور عمران


بگذشت چو این سنین معدود



وان شاهد نغز بزم عرفان


بنمود چو وعد خویش مشهود



وز مذبح زر چو شد به کیوان


هر صبح شمیم عنبر و عود



زان کو به گناه قوم نادان


در حسرت روی ارض موعود


بر بادیه جان‌سپرده یادآر



چون گشت ز نو زمانه آباد


ای کودک دورهٔ طلایی



وز طاعت بندگان خود شاد


بگرفت ز سر خدا، خدایی



نه رسم ارم، نه اسم شداد


گل بست زبان ژاژخایی



زان کس که ز نوک تیغ جلاد


مأخوذ به جرم حق‌ستایی


تسنیم وصال خورده، یادآر